Да д’ябла аскетызм, найгрэшны мой аскет!..
Да д’ябла дараваньні, да д’ябла запаветы,
бо ты маё даруй, адзіны запавет,
глядзіш зь іканастасаў
глядзіш зь бязьмежжаў Леты!..
Твая душа, нібы забытая ладдзя,
якая колькі год – мо ад стварэньня сьвету –
лунае ў небыцьці, шукае небыцьця,
шукае шчасьця і...
няшчасная праз гэта.
Ды сэрцаў тут няма, што маюць шчасьця больш,
што маюць больш жыцьця, чым ёсьць у сэрцах нашых.
I прарастае боль, жаданы намі боль,
з глыбіняў пачуцьця –
перапаўняе чашы.
7.II.2004.
|
|
